Vrijwilliger Ronald: 'Ik wil graag bijdragen aan de zorg voor een ander'

Ronald Hage (65) is sinds 2009 vrijwilliger bij BredaMantelzorg. Hij bezoekt jonge mensen met dementie. “In augustus 2009 zag ik een artikel in een krant waarin werd gezocht naar vrijwilligers voor jonge mensen met dementie. Dat sprak me aan. Ik was toen nog leraar aardrijkskunde, maar ik werkte bewust een dag minder, omdat ik graag wilde bijdragen aan de zorg voor een ander. Dat zie ik als een morele verplichting. Als je tijd en de mogelijkheid hebt, kun je iets voor een ander doen”, vertelt Ronald.

Confronterend

Ronald volgde een vrijwilligerstraining voor jonge mensen met dementie en al snel vond BredaMantelzorg een match voor hem. Een man van in de zestig jaar die graag één keer per week wilde wandelen. Ronald had geen verwachtingen. “Ik stapte onvoorwaardelijk naar binnen. Ik moet wel zeggen dat het confronterend was om iemand van ongeveer mijn leeftijd met dementie te ontmoeten. Ik dacht: dat kan mij dus ook overkomen.” In totaal bezocht Ronald deze man vijf jaar lang. “Ik had echt een band met hem. Ik heb zelfs aan zijn sterfbed gestaan en zijn dierbaren toegesproken tijdens zijn uitvaart.”

Wandelen

Ronald is na het overlijden van de man niet gestopt met vrijwilligerswerk. In tegendeel. Hij bezoekt momenteel zelfs twee leeftijdsgenoten met dementie. Bij de ene man komt hij alweer drie jaar en bij de andere twee jaar. Ook met deze mannen gaat Ronald wekelijks wandelen. En met één van hen heeft hij ook een meerdaagse wandeltocht gemaakt. Ronald: “Het is toeval dat het allemaal mannen zijn waar ik kom. Als het vrouwen waren geweest dan was het ook prima.”

Gouden matches

"Ik probeer te handelen naar wat de persoon met dementie nog wel kan in plaats van naar de beperkingen te kijken. Bovendien leer ik iemand in de loop van de jaren steeds beter kennen. Op een gegeven moment weet ik wat iemand bedoelt die amper nog met woorden kan communiceren. Ik ben erg tevreden met mijn werk als vrijwilliger bij BredaMantelzorg. Het zijn echt gouden matches. Ik ga hiermee door zolang het kan.”

Grote waardering van mantelzorgers

Ronald merkt dat hij ook grote waardering krijgt van de partners, mantelzorgers, van degene met dementie. “Je merkt dat de balans verandert. Eerst besteed je honderd procent aandacht aan de zorgbehoevende. Je ontlast de mantelzorger, vaak de partner, zodat hij of zij even tijd voor zichzelf heeft. Later komt de mantelzorger ook steeds meer in beeld. De zorgbehoevende gaat steeds verder achteruit en dat is erg zwaar voor mantelzorgers. Het is moeilijk om te zien dat je dierbare taal- en spraakproblemen krijgt. Communiceren wordt steeds lastiger."