Vrijwilliger José: 'De mantelzorger kan thuis even loslaten'

José werkte als wijkverpleegkundige en in een dagopvang voor ouderen met dementie. Toen ze daarmee stopte, werd haar vriend Rob ziek. Helaas overleed hij en in dezelfde periode werd ook José zelf ziek. Ze kreeg de diagnose borstkanker. “Ik maakte een flinke pas op de plaats. Toen ik weer beter was, ondernam ik vooral leuke dingen met vriendinnen en oud-collega’s. Musea, terrasjes. Maar alleen maar leuk is ook niet leuk. Ik wilde iets nuttigs en met diepgang doen. Vandaar dat ik bij BredaMantelzorg als vrijwilliger begon.”

Band opgebouwd

Alhoewel mevrouw niet precies wist wie José was, herkende ze haar wel. Ze bouwden een band op, wat de tijd samen leuker maakte. “Eerst vroeg ik bijvoorbeeld of ik haar nagels mocht doen, maar dat hoefde nooit. Later zei ik gewoon ‘ik ga nu je nagels doen’ en dan vond ze het prima. Als ik klaar was, zei ze altijd: ‘neurig ketjes’. Ja, ze had veel humor, zag altijd de kleinste details en gaf graag complimenten. Het was een hele lieve vrouw. Helaas is ze onlangs overleden. Ik kon een paar weken niet komen, omdat ik verkouden was en corona net in Nederland was. Toen ik beter was, belde ik haar. Ze bleek een uur ervoor te zijn overleden. Een hele rare situatie, die ik nog niet goed heb kunnen afsluiten. Het voelde na bijna twee jaar toch een beetje als familie. ”

Blij met begeleiding

Ook is ze blij met de begeleiding van BredaMantelzorg. “Je wordt goed opgevangen als het nodig is en er zijn regelmatig bijscholingen of een andere activiteiten. Je bent niet alleen aan het werk. Je kunt ervaringen uitwisselen, bespreken wat je moeilijk vond. Dat is erg fijn.”

Met hart en ziel

Als de coronacrisis voorbij is, zet José haar vrijwilligerswerk zeker voort. “Er was al een nieuwe hulpvraag voor een mevrouw met dementie. Ik zou met haar gaan wandelen. Door haar dementie begrijpt ze niet dat we afstand moeten houden. Maar als dit straks allemaal voorbij is, ga ik er weer met hart en ziel voor. Het geeft me zo veel voldoening om wat te kunnen betekenen voor een ander.”

Aandacht voor mantelzorger

Dat het vrijwilligerswerk van José echt iets toevoegt voor de mantelzorger, blijkt ook uit haar andere inzet. “Ik bezocht een meneer met vasculaire dementie. Op gegeven moment ging hij twee dagen per week naar de dagopvang en ik vroeg me af: ben ik nog nuttig? Zowel meneer als mevrouw gaven aan dat ze zo blij waren dat ik er was. Ik zorgde toch voor wat andere praat. Mevrouw vroeg altijd of ik nog even wat bleef drinken. Zodat ook zij ook even een ander gesprek en wat afleiding had.” Uiteindelijk koos meneer voor euthanasie. Zijn vrouw vroeg meteen aan José of ze dan nog wel kwam. Niet als vrijwilliger, maar gewoon voor de gezelligheid. “En dat doe ik. Volgende week gaan we samen lekker even in de tuin zitten, op gepaste afstand.”

Betekenisvol werk

José werd ingezet bij een mevrouw met dementie, waarvan de mantelzorger overbelast was. Het idee was dat ze een aantal uur per week op haar zou letten, zodat haar man kon golfen. Langzaamaan begon José steeds meer met deze vrouw te doen. “Dat gaf betekenis aan mijn vrijwilligerswerk. Samen ontbijten, naar de wc brengen, haar nagels verzorgen, kruiswoordraadsels proberen te maken. Ook ontlastte ik haar man door samen met mevrouw te ontbijten. Of ik ruimde de afwasmachine uit, zette vast koffie en bereidde de lunch voor. Zo had meneer net wat meer lucht. Als hij weer thuis was, dronken we altijd nog wat met elkaar. Hij waardeerde mijn komst en kon thuis echt even loslaten als ik er was.”