Jonge mantelzorger Jennifer: 'Ik ervaar het als een plicht om voor m’n moeder te zorgen'

Jennifer van Eekelen (21) doet de opleiding Leidinggevende Bakkerij. In het weekend en de vakanties werkt ze in een bakkerij. In 2007 overleed haar vader. Omdat ze geen broers of zussen heeft, bleef ze over met haar moeder. Vier jaar geleden kreeg haar moeder een herseninfarct. Sindsdien is Jennifer mantelzorger.

Altijd samen

“Toen mijn moeder net ziek werd, moest ik enorm veel voor haar zorgen. We waren met elkaar, zonder hulp of steun van anderen. Ze rekende dus veel op mij. Ik waste haar, deed de boodschappen en klusjes in huis. Ik ervaar het als een plicht om voor m’n moeder te zorgen. Steun van familieleden is er niet, daar hebben we geen contact meer mee. Sinds m’n vader is gestorven, zijn wel altijd samen geweest.” Inmiddels woont de moeder van Jennifer in een zorgappartement. “We wonen dus niet meer samen.”

Weinig steun

Op de middelbare school kreeg Jennifer destijds geen steun. “Soms had ik behoefte aan iemand die mij vroeg hoe het echt met mij ging, maar niemand deed dat. Dat had wel effect. Ik besteedde weinig tijd aan school en andere dingen. Ik ben zelfs tijdelijk volledig gestopt met m’n opleiding om voor mijn moeder te kunnen zorgen.”

Tijd goed indelen

Inmiddels is het effect van het mantelzorgen veel minder groot. “Ik merk nu eigenlijk niet dat het mantelzorgen mijn leven of opleiding beïnvloedt. Ik ga wekelijks naar mijn moeder toe om boodschappen te doen, te praten en klusjes te doen. Ik kan mijn tijd goed indelen, dus ik heb nog tijd over voor mezelf en andere dingen. Ook doe ik het mantelzorgen met veel liefde, dus ik ervaar het niet als een last of probleem. Ik ben tevreden met mijn leven.”

Zorgen maken

In het zorgappartement van haar moeder, is alles goed geregeld. Jennifer maakt zich daar dan ook weinig zorgen over. “Wel maak ik me zorgen over mijn moeder, want ze gaat stilletjes aan achteruit. Ze durft niet om hulp te vragen en soms voelt ze dat ze een last is voor anderen. Ik vertel haar wel dat het normaal is om hulp te vragen en dat ik altijd voor haar klaarsta. Zelf praat ik over mijn zorgen met mijn vriend, mijn beste vriendin en met mensen van BredaMantelzorg. Mijn vriend helpt me af en toe met kleine dingetjes en steunt me erg op emotioneel vlak.”

Meer erkenning

Jennifer had graag gewild dat ze meer dingen met haar moeder kon doen, net als vroeger, voordat ze ziek werd. “Maar dat kan helaas niet.” Ook zou ze het fijn vinden als leraren en mentoren meer zouden vragen hoe het met jonge mantelzorgers gaat. “Zodat je erkenning krijgt en zodat ze rekening kunnen houden met de situatie thuis. Ik zou ze willen adviseren om meer gesprekken met jonge mantelzorgers te voeren. En jonge mantelzorgers hoeven zich niet te schamen om met hun mentor te praten over hun zorgsituatie. Ook moeten ze kunnen aangeven als het ze te veel wordt.”