Piet: 'Ik ben trots dat ik me in mag zetten als mantelzorger en vrijwilliger'

Vandaag ben ik te gast bij Piet van Tilborg. Hij woont in een seniorenwoning die hij gezellig heeft ingericht. De klok doet me denken aan die van mijn vader. Hij slaat 2 keer op het uur. Er wordt een lekker kopje thee voor me bereid met een chocolaatje.

Ze wist de weg niet meer

Piet is nu 7 jaar mantelzorger voor zijn vrouw. Ze woont sinds 3 jaar in een verpleeghuis. “In de beginfase dat iemand dement wordt, zit de patiënt nog in de ontkenning. Ik heb geleerd niet overal tegenin te gaan. Je beseft in het begin niet hoe je je ermee om moet gaan." Thuis heeft hij voor haar gezorgd tot het niet meer ging. ’s Nachts 4 keer uit bed. Ze wist de weg niet meer. Ze droomde veel. Piet moest midden in de nacht eten voor haar klaar zetten. Hij kon haar niet alleen laten. Ze was bang voor alle apparaten. Dus dat was niet meer houdbaar. Piet ging eraan onderdoor. Zijn vrouw werd aan het begin van de coronatijd opgenomen in een verpleeghuis. Piet mocht er vanwege corona 8 weken niet bij. Dat heeft hij als vreselijk ervaren.

Soms ben ik meneer

“Soms kent ze me niet. Soms ben ik meneer. Soms denkt ze dat ik haar broer ben. Mijn jongste zoon kent ze niet altijd. Mijn oudste zoon herkent ze helemaal niet meer.” Piet is 66 jaar met haar getrouwd. Ze zijn hun hele leven verweven geweest. Samen met een vriend huilt hij soms om hun vrouwen die ze zijn verloren. “Piet,” zegt zijn vriend: “Jij hebt haar nog, ik ben haar kwijt.”

Vrijwilliger

Piet komt iedere ochtend bij zijn vrouw in het verpleeghuis. “Daarom hebben ze me gevraagd als vrijwilliger.” Piet is op de afdeling van zijn vrouw vrijwilliger geworden. “Dat doe ik 4 dagen in de week, van maandag tot en met donderdag. We starten met het voorlezen van de krant. Welke dag is het vandaag? Wat wordt het weer? Vervolgens doen we geheugentraining met spreekwoorden en gezegdes en zingen we met zijn allen.” Dinsdag neemt hij samen met de activiteitenbegeleider 2 bewoners mee in een rolstoel. Dan gaan ze koffiedrinken in de stad. “Hierdoor hebben we tijd voor een persoonlijk gesprek. Woensdag gaan we koffiedrinken met 5 tot 7 bewoners in de Veemarktstraat, het Sas of bij Teun in de Barones.” Het geeft Piet energie en voldoening dat de mensen genieten van buiten zijn, een lekker kopje koffie en glinsterversiering.

Ik loop rond in huis

“Het werd aangeraden door de huisarts en POH om 2 dagen rust voor mezelf te pakken. Alleen op vrijdag ga ik niet naar het verpleeghuis. Dan gaat mijn jongste zoon, omdat ik niet wil dat mijn vrouw alleen is. Ik loop dan rond in mijn huis en weet niet wat ik moet doen. Het geeft me zingeving om in het zorgcentrum actief te zijn met de bewoners. Het mooie vind ik dat ze me allemaal kennen. Ik hoor bij wijze van spreken bij de verpleging.”

Ellende

Het blijft een ellende om alleen te zijn in het weekend of met het avondeten. Piet heeft de eettafel versierd met vogeltekeningen die een vriend maakte. Zo is hij niet alleen en omringd door gezelligheid. Een groot deel van de week is hij onder de pannen. Woensdag eet hij bij zijn nicht. Eens per week komen de kleindochters bij Piet koken en op vrijdag eet hij bij zijn jongste zoon. Hij krijgt hier vaak een portie mee voor de volgende dag. Dus hij hoeft nauwelijks zelf te koken. “Ik ben heel dankbaar voor de hulp die ik krijg van mijn schoondochter, mijn zoons en kleindochters.”

Tekst: Jessie Vermeer
Foto: Paul Ranft