Gerard: 'Mijn vrouw kwam thuis, dat was het begin van een nieuw leven'

Gerard (72) en Lenie (71) wonen in een gezellig appartement in Prinsenbeek. Lenie krijgt 26 jaar geleden een herseninfarct tijdens een vakantie op Rhodos. “Ik ging een stukje wandelen en zei: ‘Ik zie je straks in de ontbijtzaal.” Toen Gerard terugkwam zei iemand dat Lenie bij de lift lag. “Ik weet wat een herseninfarct is en zag dus meteen wat er aan de hand was. Ze kon niks meer en is naar het ziekenhuis gebracht.”

Je weet niet wat je meemaakt

Lenie verblijft 14 dagen in een ziekenhuis op Rhodos. “Je weet niet wat je meemaakt daar. Ik moest zelf mijn vrouw verzorgen en eten geven. Ik was dus meteen mantelzorger.” Daarna vliegen ze met een speciale vlucht terug naar Nederland. Lenie wordt opgenomen in het Amphia ziekenhuis en daarna gaat ze 4 maanden revalideren in revalidatiecentrum Rijndam.

Nieuw leven

Lenie was linkszijdig verlamd en door een hersenbeschadiging veranderd in gedrag. “Mijn vrouw kwam na 4 maanden thuis en dat was het begin van ons nieuwe leven. Ze moest opnieuw leren lopen en aanvaarden dat ze een rollator nodig had. Mijn vrouw was toen 47 jaar, dus je kunt je voorstellen dat dat moeilijk was. Mijn leven veranderde ook.”

Burn-out

Drie jaar later krijgt Gerard een burn-out. Hij is een jaar thuis geweest. Daarna heeft hij een baan aangenomen waarbij hij meer ‘eigen baas’ was. Hierdoor kon hij zijn werk beter combineren met de zorg voor Lenie. Dit heeft Gerard tot zijn pensioen gedaan.

Toch veel leuke dingen

“In die 25 jaar hebben we toch leuke dingen kunnen doen samen. We gingen op vakantie of ergens lunchen. Mijn vrouw heeft een wil en ze knokt ervoor. Wij hebben er samen een goede modus in gevonden.” Toen Gerard nog werkte, hadden ze hulp in het huishouden. Boodschappen doen en koken kan Lenie nog goed zelf. Na zijn pensioen heeft Gerard ook het huishouden op zich genomen.

Tweede herseninfarct

Anderhalf jaar geleden kreeg Lenie een tweede herseninfarct. Daar heeft ze op dit moment nog naweeën van. Na een kwartier kan Lenie een gesprek niet meer volgen. De prikkels die ze dan krijgt zijn te veel. “In deze anderhalf jaar is ons leven erg veranderd. En niet ten gunste. Vóór de tweede herseninfarct konden we nog dingen samen ondernemen. We haalden eruit wat mogelijk was. Nu kan dat niet meer.”

Prikkels

Ook met kinderen en kleinkinderen samen zijn, kan Lenie niet meer aan. Dat is te druk en dan trekt ze zich terug. Kleine boodschapjes doen en autorijden kan ze nog wel. Het zijn de prikkels die ervoor zorgen dat alles te veel is.

Eigen dingen blijven doen

Gerard en Lenie hebben afgesproken dat Gerard zoveel mogelijk zijn eigen dingen blijft doen. “Ik ga een paar keer week mountainbiken en ik wandel elke dag. Daarnaast ben ik vrijwilliger in het Amphia ziekenhuis. Ik kan niet stilzitten, ik wil dingen doen. Wat ik nu mis, is dat we geen dingen meer samen kunnen doen."

BredaMantelzorg

Gerard leest de nieuwsbrieven van BredaMantelzorg en weet dat er bijeenkomsten voor mantelzorgers zijn. Hij voelt niet de behoefte om daar heen te gaan. “Ik zou wel graag met andere mantelzorgers een activiteit willen doen, bijvoorbeeld samen wandelen of fietsen. Dat maakt het wat informeler. De gesprekken komen dan vanzelf wel. Ja, dat zou ik graag willen.”

Tekst: Gerry van Schendel
Fotografie: Paul Ranft